Budowa kościoła pod wezwaniem Ofiarowania Matki Bożej rozpoczął w roku 1759 przeor dominikanów o. Remigiusz Zahorowski. Świątynia była wzorowana na projekcie kościoła jezuickiego w Grodnie. Pomimo, że w roku 1785 odbyła się konsekracja kościoła, nie został on jeszcze wykończony. Nie ukończono wież i kopuły na transepcie. Kopuła miała wystawać ponad dach. Niestety, na początku tego wieku została zabetonowana, natomiast wieżę wschodnią podwyższono o jedną kondygnację w latach 1936-1938.
Kościół zbudowany został w stylu barokowym,

chociaż wystrój jego posiada ornamenty rokokowe. Jest zbudowany na planie krzyża łacińskiego, ma długość 59 m, szerokość 31 m i wysokość do sklepienia 22 m. Wyższa wieża mierzy ok. 50 m. Pod prezbiterium i transeptem znajduje się krypta grobowa. W obrębie obecnego kościoła, w jego nawie poprzecznej,

znajdował się pierwszy kościół drewniany (z XVII w.), którego prezbiterium znajdowało się pomiędzy ołtarzem Matki Bożej Różanostockiej a ołtarzem św. Jana Bosco. Kościół był w rękach dominikanów do roku 1846. Później przejęli go księża diecezjalni, jednak tylko do roku 1866, wówczas bowiem przeszedł we władanie prawosławnych (do 1915r). W roku 1918 został odzyskany przez katolików i przekazany Księżom Salezjanom.

W ołtarzu głównym znajduje się obraz Ofiarowania Matki Bożej, którym wcześniej w tym miejscu zasłaniany był Obraz M.B. Różanostockiej. Obecnie cudowny Obraz jest umieszczony przy pierwszym filarze po lewej stronie nawy głównej. Na zasłonie Cudownego Obrazu znajduje się jego kopia z XVIII wieku.